بالاخره که باید می گفتم!
جمعه, ۲۵ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۰۵:۴۴ ب.ظ
می دانستم، همان موقع هم می دانستم که اداست، فقط و فقط خودنمایی ست و نقطه ضعف همیشگی تان در دیده شدن و تحسین شدن و خود را جتنل من و جنتل وومن نشان دادن است و عین گوسفند دنبال کمپین های حقوق بشری افتادن که بله ما هم بلدیم و جهانی می اندیشیم و الان خیلی شیک تشریف داریم که می گوییم stop war و سلفی میگیریم!
وگرنه غزه و یمن چه فرقی باهم دارند؟ هان؟! چه شده؟ اینجا از حقوق یمن گفتن و تجمع رفتن کلاس ندارد؟! چرا چون رسانه ها همراه نیستند؟ چون جو نمی دهند و به تبعش جو شماها را نگرفته؟ چون موبورها و چشم آبی ها در ینگه دنیا تجمع نکرده اند؟
حالم در ادا اطوارتان، منطق خودمتناقضتان، خودنمایی هایتان، خودباختگی تان، تا خرخره در لجن تقلید فرورفته و ادای آزاداندیشی درآوردنتان بهم می خورد! کاش دیگر هیچ وقت نبینمت، صدایت را نشنوم، خاطراتت، همه ی وجودت از ذهنم پاک شود کاش...
.
.
حالا خیلی بهت بر نخورد که در حال حاضر حالم از خودم و ناتوانی و دست و پابسته بودن خودم هم بهم می خورد... البته اصراری هم ندارم ها! ناراحت هم شدی، شدی! بیشتر از این ها از تو متنفرم...
پ ن1: مخاطب خاص دارد.
پ ن2: شک نکنید اگر خدا بگوید بین اسرائیل و آمریکا و سعودی ها، نابودی یکی شان را انتخاب کن، در اقدامی کاملاً احساسی آل سعود را انتخاب می کنم که رذالت از سر ترس و حقارت و ذلت، نفرت انگیزتر از رذالت از سر قلدرمآبی و خوی سگی ست.
البته که من کاری به دعوای شما و «مخاطب خاص»تان ندارم ولی خواستم بگویم این‌گونه استدلال کردن و نتیجه گرفتن را نمی‌پسندم. پسندیدن را هنجاری نمی‌گویم؛ صرفاً دارم از سلیقه‌ام گزارش می‌دهم.
همین دیروز بود فکر کنم که یک نفر در گوگل پلاس عکس‌هایی از بچه‌های درخون‌غلتیده‌ی سوریه را گذاشته بود و به «حزب‌اللهی‌ها» طعن زده بود که وقتی حکومت بشار اسد بمب روی سر مردم خودش می‌ریخت و زنان و بچه‌ها را می‌کشت شما همه‌تان خفه شده بودید، حالا برای یمن گریبان چاک می‌کنید! و نتیجه گرفته بود که حمایت از مظلوم «حزب‌اللهی‌ها» فقط شعار است و هرجا منافع سیاسی‌شان اقتضا کند نه تنها از بچه‌های خون‌آلود حمایت نمی‌کنند که بر مرد قصاب درود می‌فرستند. (اینجا اصلاً کاری به اینکه جنگ سوریه چطور شروع شد و موضع ما چه باید باشد ندارم. فقط حرف مخالفان شما را نقل کردم.)
به همین قیاس بگیرید هواداران سینه‌چاک دولت را که تا کسی دهانش را به انتقاد می‌گشاید مثل نکیر و منکر بالای سرش می‌آیند که در دولت قبل که فلان اتفاق افتاد چرا انتقاد نکردی؟ چرا موضع نگرفتی؟ الخ.
به نظرم این روش بیشتر به انتقام گرفتن شباهت دارد تا هر چیز دیگری. هیچ ضرورتی وجود ندارد که کسانی که در جنگ غزه موضع گرفتند ولی در جنگ یمن نگرفتند جوگیر شده باشند. فلسطین سال‌هاست که نماد مظلومیت در همه‌ی جهان است. طبیعی است که وقتی آن‌جا جنگ شود توجه و موضع‌گیری هم بیشتر باشد.